مرد ژنده پوش 
ساکن شهر های خاموش
مرد زنده جوش 
در دیگ موش های باهوش

رنگین کمون رنگ اون چشماتو نداره
آسمون چشمات اگه ابری شه دوباره

ای وای از اون وقت که بگیره دل دریات
ای وای از اون موقع که چشمات بباره

زوزه ی این بادِ وحشی،میزند سیلی به گوشم
با دلِ بیتابم امشب،همچو سِیلی میخروشم..

من جوابِ ناله هایم را،از این طوفان گرفتم..
سردیِ دستِ غریبم را، از این بوران گرفتم

مـن فیلـم رویـاهامو مـےسازم کنـارت
فیلـم منـو تـو لایـق اُسـکار عشقـہ

همـ نقـش تـو بایـد بشـم هـرجوری باشہ
مـیدونے این دیـوونہ بـودن کـار عشقہ

نگو که منو نمیخواد دلت
یه چیزه دیگه میگه اون چشت

واسه من از این اداها نیا
نمیاد اصلا این حرفا بهت

آهای ریتم آغازِ شعرای من..
آهای موجِ زیبای موهای من..
توی دلنوشته های من جا شدی
تویی دیوانِ شعرای زیبای من..

فقـط آرزوتـو بـه دل داشتـم تـویی
کـه یـه عمـره برام حسـرتی

بیـا زنـدگـی بـی تـورو یـاد بـده
بـه ایـن قلبـ وامـونـده ی لعنتـی 

رخت رو تکون دادی تا مات شم،
نبردی....اما یه بازنده بود!!!

سکوتم که فریادو چاقو زده،
سوای دلم....ترس آینده بود

‎اینقد که حس داشتنت خوبه
‎هر ثانیه لبریز رویاشم

‎مرسی که این شانسوبه من دادی
‎خوشبخت ترین مرد زمین باشم

مگه میشه... ک عاشق شد
با دسته بسته و خالی
اره میشه ولی سهمت
فقط تلخی و بد حالی

وقتی هر کی... توی دنیا

توی افکاره کسی بود

 دله من ...تیکه و پاره

زیره چتره بی کسی بود 

من این تازگی ها لباسی به جز
حریم قشنگت نمیپوشم 

با این آدما خیلی وقته که من
به اندازه‌ی تو نمی جوشم

مثل توعی اینجا همیشه همرامه
پیش خودت نیستی ببینی کی بامه

 حال منو هیچوقت دنیات نمیفهمه
چون قلب تو با عشق یک عمره بیرحمه

 یکی بود یکی نبود
غیر از خدا هیشکی نبود

یکی بود که ریزه بود
کوچیک و با مزه بود

چشمانِ توو تکرارِ کدام صلحِ جان است؟؟؟

که جنگِ میانِ من و توو آفتِ جان است

وقتی ک رد شدی از روم, پی همه
چند ساله جای عشق, نفرت تو سینمه

چند ساله پر شدم , از خشم و اضطراب
می دیدمت ولی , توی خیالو خواب

 بذا بارون بشم، تنِ تن پوشِ توو

توو در آغوشِ من، من در آغوشِ توو

تا برده ایم فکرای ما زنجیر بسته است
هر چی که شد یا میشه به تقدیر بسته است

ما فرصتِ بازیگری رو سِن نداریم
چون که نمایشنامه­ ها از زیر بسته است

بخندم......بمیرم...چیو پس میگیرم

یه دریا غروبم

غمی دردناکم،یه اهواز خاکم

هوای جنوبم

شاید صبح یک روز بارانی,در امتداد خیابانی

ببینم تو را کنار تنهایی,با خود اواز میخوانی

کاش می شد ما کنار هم ز غم ها بگذریم
بادبان باشیم و از طوفان دریا بگذریم

کاش می شد جای غم در شعرهایم خنده بود
ردّپایی بود از لبهای لیلا،...بگذریم...

توي گوشم زمزمه كن

كه روحم پراز بهانه س

از يه فصل تازه اي

كه صدات پراز ترانه س

ببین عشقم مثل کاغذ
مچاله شد تویه دستات

مثلِ یه جمله ی کوتاه
واسه تو بودم تو حرفات

تو با من راست نبودی اما
دل من با دل تو صادق بود

به دلم چنگ زدی هیچ نگفت
آخه این دل من عاشق بود

 آب و تابش بده حرفایی که ب(ه)م میگی رو
نمیخام چشامو از روی تو من بردارم

همه جذابیتی که تووی حرفات داری
همشونو به حسابِ عشقمون میذارم

حس می کنم سردی

حس میکنم دوری 

حس می کنم با من

موندی تو مجبوری

میرم و میدونی میرم

تا ابد بی ذره ای شک

جای من هر کی ام اومد

تو بهش بگو مبارک