حس می کنم سردی

حس میکنم دوری 

حس می کنم با من

موندی تو مجبوری

میرم و میدونی میرم

تا ابد بی ذره ای شک

جای من هر کی ام اومد

تو بهش بگو مبارک

این اگه عشق نیست بین منو توپس بگو چیه
از تو دل کندن مگه میشه به این سادگیه
مثل پیچک تو وجود من پیچیده ماهکم
تویی بالاتر از هر عشقی واسم قاصدکم

آسمانی ابری ...
سایه هایی کم سو ...
در سکوتی بی حد ...
چشمه ی آه نگاهی جاریست ...

خسته شدم از اين همه خاطره بازي

رقصيدم با تو، با تو به هر سازي

آتيش كشيدم برگاي دفتر دردو

در باد رها كردم تن پوش فصل سردو

ای قلب چون مینای من،فریاد بی همتای من
فرهاد بی پروای من،سوزی به جانانم زنید

من درد دنیا پیشه ام،سوزی هویدا پیشه ام
سازی به هرجا پیشه ام،آوا به دندانم زنید

من کجا اون نیمه ی زیبای لیوانت کجا ای زندگی

جیک جیک مستونم کجا این همه بار زمستونت کجا ای زنگی

هی واژه پشتِ واژه پشتِ واژه می­ چینی
نسبت به هر کی که کنارت باشه بدبینی
دنیا رو آلوده­ تر از آلوده می­ بینی
چاره فقط اینه رها شی از توهّم ­ها

نمیدونم از دست کی در برم
تو یا این دلی که اسیرِ توئه

بهم حق بده ،هی بهت حق ندم
دلِ عاشقم ناگزیرِ توئه...

دنیا و آدمهای اون،جایی ندارن تو دلم
دیوونگیه زندگیم،گواهیه که عاقلم

 مردم چرت سر صبح،مردم درگیر زمان
صورتکای عملی،حاشیه قد یه رمان

خـیـالـت یـه فریاد ِ مُـمتــدّه کـــه
توو گوشـم مـث بمـب صدا می کنه!

یه سـر درد مـی شه توی این سکوت
که مـی گـــیره بازم رهــا مـی کـنه

بی تو این ثانیه ها من تک و تنها چه کنم؟
یار من بی تو بگو با دل شیدا چه کنم؟

شاعری گم شده ام در دل این قافیه ها
شده حرف شب و روزم چه کنم ها، چه کنم؟

با غیر نشستی و شکستی دل ما را

من منظره ی کوچ تو را تاب نیارم

با هیچ کسی میل سخن جز تو ندارم

از من بروی رفته همه جان و قرارم

نه؛ را(ه) نداره حتی با تَشر

فوق العاده ست آخه این بشر

دل نمی کنم اون مالِ منه

مالِ این دلِ هنجار شکنه

دلم ازت گرفته از تو که سرده سردی
تو که یه روز با حرفات منو دیونه کردی

یه روز بد رسیدی، به من، به بی کسی هام
یهو دلم آروم شد ... چیکار کردی تو با هام

از همان روز که دیگر رفتی ...
حرفهای دله من کوتاه است:

کو کجاست؟
نیست چرا؟
وا رهانید مرا؟
رفت با عشق دگر؟

منو تو دنیامون فرق داره با هم

طعم تلخ زنده موندن

ماسيده روي نفسهام

يكي تو دلم مي خونه

من تو رو زنده نمي خوام

بغض هایی نشسته توی گلوم

دردهامو شما نمیفهمید

اسم آدم نبود توی سرم

مادرم درد جای من زایید

 یه کاغذِ باطله که افتاده گوشه‌ی  اتاق
یذره نه،خیلی زیاد دلم یه رودخونه میخواد
میخوام یه قایق بسازم با اون کاغذِ باطله
رها کنم به دستِ موج هرجا دلش میخواد بره

بلند آرزو کن برا هردومون

منم آرزوهامو دادم به تو

مگه میشه حرفاتو نشنید و رفت

جهانو نشوندم پایِ حرفِ تو

تو رو کنار خودم دارم 

ولی حس می کنم دوری 

محکم دستامو میگیری 

انگار که مجبوری

می دونستم که یه روز از پا میوفتی ...
میشی او سایه سردی که می گفتی ...

می دونستم که یه روز تنهام میذاری ...
می ری و دنیاتو بی دنیام میسازی ...

هوامو داشته باش ای ابرِ بارونی..

منم مثل تو خشکیده نمِ چشمام

شب که میشه قرص‌های بی‌کسی ها
خشاب خشاب خالی میشه تو مغزم
فقط می‌خوام دیگه خودم نباشم
حتی اگه بخواد بایسته نبضم

نه اینی که تو میبینی،تو چشمات دیگه اون من نیست

همیشه دل به دریا زد،پس اینجا جای موندن نیست

 دیگه جا داره باقیمو،که نشکسته بکوبونی

دلم وا داده تن میده،به اغفال خیابونی

بگذر ز من ای دوست که دیگر نفسی نیست
این خسته ز جان را طلب هیچ کسی نیست

بگذر که ز بی مهری و بد عهدی دیروز
بر وصل فریبای تو دیگر هوسی نیست

من عاشق خماره چشماتم 
،این عاشقی دیوونگی داره
مهربونیت مثل یه گردباده،
هر لحظه من رو سمتت میاره

 با چه خواستن ها که رو به رو بودم
با چه تن ها که تو به تو بودم
من مریض خواب های بی سرانجامم
با چه کفن ها که سو به سو بودم

باز آمد به چمن آن گل دردانه من
گویی امید نمود یاد در خانه من

سوز و تنهایی شب، از تن این خانه برفت
تا که خورشید دمید بر سر ویرانه من