درسته که روحت بزرگه،اما
جسمت نحیفه،در میای تو از پا

به من نگو چرا اینقد بیرحمی
من نگرانم،کاش اینو بفهمی

نگاه من به آینه
به چهره ای پشت نقاب

نقابی که لب هارو بست
مثل یه عکس توی قاب

ریشه های درختی و هدف گرفتی
که خودت با عشق بذرشو کاشتی
اون روز روحت از جنس خدا بود
هنوز با خودت حس زندگی داشتی

حرفهادارم درونِ سینه امابی زبانم
باکه گویم؟همدمی کو تاشودآرامِ جانم
سینه ام صحرای درداست ودریغ ازهمزبانی
هرکه داردمهربانی من چرا بی مهربانم؟

هنوزم همون مَردِ احساسی َم
هنوزم همون آدمِ سابقم
درسته که تو بی تفاوت شدی
ولی من هنوزم همون عاشقم

چشمامو روو هم میذارم
تورو تصور میکنم
تمومِ ذهنِ خودمو
از یاده تو پُر میکنم

یه روز از پسه شبه تاریکو سرد بی کسی
یه نفر رو جاده ی خلوت دل پا میزاره. ...

بیا یک لحظه پیدا شو
بیا از خونِ من رد شو
بیا رد شو ولی از من
دوباره با دلم بد شو

خبری ازت ندارم ، عشق من بگو کجایی
از منو قلب و وجودم ، دوری و چرا جدایی
دست کی اومد تو دستات ، که تو قلبت دیگه مردم
وقتی گفتن دیگه رفتی ، تو رو به خدا سپردم

وقتي نيستي كي ميگه دوستم داره
در كنارم كي ميشه هم نفسم
بدون تو كي ميشه هم بغض من
تو نباشي كي ميشه همه كسم

اینکه دلم واسش تنگ میشه
اینکه تو فکرشم من همیشه
اینکه واسم هیچکی اون نمیشه
تقصیر این دله لامصبه

درپشتِ این ابرای تیره
خورشیدِآزادی اسیره
مرگِ گلای سرخِ لاله
میلادِ تلخِ یه کویره...

هوا بارونی و خیسه
شکستم، گیج و داغونم
نشستم پیش تنهاییم
دارم از درد می خونم

تو حتی نگاهت برام گنگ بود
فقط شک و تردید و دلشوره داشت
سکوت تو حالم رو آشفته کرد
یه تاثیر پر رنگی رو من گذاشت

من موندم و حرفای تو
که تا ابد توو گوشمه
نه دیگه عاشق نمیشم
بعد تو قهرم با همه

چن ساله که بغضم رو میخندم،پرگارمو سرگیجه دنیامه
از وقتی سرباز تو حاکم شد،اعدام،اعدام پشته اعدامه

سردردمو وا دادمو رفتم،کبریت و سیگاری که روشن بود
رویامو از سر دود میکردم،سیگار من انگار بهمن بود

نبین کم کم از این،دل خسته ی من،شبیه یه تیکه،داری کنده میشی
دل من به حدی،یه روز عاشقت بود،که هر وقت بفهمی،تو شرمنده میشی
دل من به حدی،یه روز عاشقت بود،که انگار به جز تو،کسی رو زمین نیس
گله کردم از تو،از اون قلب سنگت،پیش قلب خسته م،ولی قصه این نیس

خوشبین نیستم به این احساس
به این عشقِ بلاتکلیف
به اینکه عاقبت این شور
بشه یک عشقِ بی تحریف

تو شعرِ شاعرانه ی شبِ شکایتِ منی
تو جنگِ خاطراتی که توشون ازم دل میکنی

خانمان خالی ، دردمان بی درد
شب مان بی ماه ، روزمان بی نور
در دل شب ها ، نیست مهتابی
ماه خاموش است

اين زمستان هم گذشت....
پس بهار من كجاست....

در پس غم نامه ها
ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺎﻍ من كجاست

جرمِ من اینه که عاشق شدم
فهمیدنِ این قِصّه درد داره
دنیا واسم قده یه زندون شد
دنیا به من خیلی بدهکاره

تو چشمات آبيه عشقه
يه اقيانوس ارامش
اگه چشمات زندونه
من اين زندونو ميخوامش

من عاشق خمار چشماتم
این عاشقی دیوونگی داره
مهربونیت مثل ی گردباده
هرلحظه من رو سمتت میاره

وقتی از تو مینویسم
واژه ها رنگ تابستون میگیرن

سره من با تو به سامون میرسه
لبای خشکیده م از بوسه ی تو جون میگیرن

بس کن ازم دوریو
بیا کم کن خون دلو
کم کن غمو از دنیام
با تو تمومه دردام...

چقدر سنگی شدن دل ها ، هوای عاشقی سرده
تو این شهر ناجیه مردم ، فقط رنج و غم و درده

خیالش هم شاید خوبه ، واسه شهری که منجی خواست
خود درد مهربونی کرد ، کمی از درد این شهر کاست

منو ببخش ک حسه من فرای احساسه تو بود
دلیله این بودنه من برای احساسه تو بود

اینو بدون نمیتونم با خودفریبی سر کنم
غریبه ایی نمیمونم با این غریبی سر کنم

خیلی عاشق تو بودم
اما اینو بت نگفتم

هر خشت ازین خونه رو ما با جونو دل روهم چیدیم
اینجوری خرابش نکن عمری زحمت کشیدیم

نزار یه عمر زحمتمون اینجوری بی هدف باشه
نزار این عشقه پاکمون پایه هوس تلف بشه